[غدیریه-١]
|| لِأُمّ عَمْرو باللِّوَى مَرْبَعٌ
:: السیّد الحمیری
لِأُمِّ عَمْرٍو بِاللِّوَى مَرْبَعٌ / طَامِسَةٌ أَعْلَامُهُ بَلْقَعٌ
تَرُوحُ عَنْهُ الطَّیْرُ وَحْشِیَّةً / وَ الْأُسْدُ مِنْ خِیفَتِهِ تَفْزَعُ
بِرَسْمِ دَارٍ مَا بِهَا مُونِسٌ / إِلَّا صِلَالٌ فِی الثَّرَى وُقَّعٌ
رَقْشٌ یَخَافُ الْمَوْتُ نَفَثَاتِهَا / وَ السَّمُّ فِی أَنْیَابِهَا مُنْقَعٌ
لَمَّا وَقَفْنَ الْعِیسُ فِی رَسْمِهَا / وَ الْعَیْنُ مِنْ عِرْفَانِهِ تَدْمَعُ
ذَکَرْتُ مَنْ قَدْ کُنْتُ أَلْهُو بِهِ / فَبِتُّ وَ الْقَلْبُ شَجًا مُوجَعٌ
کَأَنَّ بِالنَّارِ لِمَا شَفَّنِی / مِنْ حُبٍّ أَرْوَى کَبِدِی تَلْذَعُ
عَجِبْتُ مِنْ قَوْمٍ أَتَوْا أَحْمَداً / بِخُطَّةٍ لَیْسَ لَهَا مَوْضِعٌ
قَالُوا لَهُ لَوْ شِئْتَ أَعْلَمْتَنَا / إِلَى مَنِ الْغَایَةُ وَ الْمَفْزَعُ
إِذَا تُوُفِّیتَ وَ فَارَقْتَنَا / وَ فِیهِمْ فِی الْمُلْکِ مَنْ یَطْمَعُ
فَقَالَ لَوْ أَعْلَمْتُکُمْ مَفْزَعاً / کُنْتُمْ عَسَیْتُمْ فِیهِ أَنْ تَصْنَعُوا
صَنِیعَ أَهْلِ الْعِجْلِ إِذْ فَارَقُوا / هَارُونَ فَالتَّرْکُ لَهُ أَوْدَعُ
وَ فِی الَّذِی قَالَ بَیَانٌ لِمَنْ / کَانَ إِذَا یَعْقِلُ أَوْ یَسْمَعُ
ثُمَّ أَتَتْهُ بَعْدَ ذَا عَزْمَةٌ / مِنْ رَبِّهِ لَیْسَ لَهَا مَدْفَعٌ
أَبْلِغْ وَ إِلَّا لَمْ تَکُنْ مُبْلِغاً / وَ اللَّهُ مِنْهُمْ عَاصِمٌ یَمْنَعُ
فَعِنْدَهَا قَامَ النَّبِیُّ الَّذِی / کَانَ بِمَا یَأْمُرُهُ یَصْدَعُ
یَخْطُبُ مَأْمُوراً وَ فِی کَفِّهِ/ کَفُّ عَلِیٍّ ظَاهِراً تَلْمَعُ
رَافِعُهَا أَکْرِمْ بِکَفِّ الَّذِی / یَرْفَعُ وَ الْکَفِّ الَّذِی یُرْفَعُ
یَقُولُ وَ الْأَمْلَاکُ مِنْ حَوْلِهِ / وَ اللَّهُ فِیهِمْ شَاهِدٌ یَسْمَعُ
مَنْ کُنْتُ مَوْلَاهُ فَهَذَا لَهُ / مَوْلًى فَلَمْ یَرْضَوْا وَ لَمْ یَقْنَعُوا
فَاتَّهَمُوهُ وَ حَنَّتْ مِنْهُمْ / عَلَى خِلَافِ الصَّادِقِ الْأَضْلَعُ
وَ ضَلَّ قَوْمٌ غَاظَهُمْ فِعْلُهُ / کَأَنَّمَا آنَافُهُمْ تُجْدَعُ
حَتَّى إِذَا وَارَوْهُ فِی قَبْرِهِ / وَ انْصَرَفُوا عَنْ دَفْنِهِ ضَیَّعُوا
مَا قَالَ بِالْأَمْسِ وَ أَوْصَى بِهِ / وَ اشْتَرَوُا الضُّرَّ بِمَا یَنْفَعُ
وَ قَطَّعُوا أَرْحَامَهُ بَعْدَهُ / فَسَوْفَ یُجْزَوْنَ بِمَا قَطَّعُوا
وَ أَزْمَعُوا غَدْراً بِمَوْلَاهُمُ / تَبّاً لِمَا کَانَ بِهِ أَزْمَعُوا
لَا هُمْ عَلَیْهِ یَرِدُوا حَوْضَهُ/ غَداً وَ لَا هُوَ فِیهِمُ یَشْفَعُ
حَوْضٌ لَهُ مَا بَیْنَ صَنْعَا إِلَى / أَیْلَةَ وَ الْعَرْضُ بِهِ أَوْسَعُ
یُنْصَبُ فِیهِ عَلَمٌ لَلْهُدَى / وَ الْحَوْضُ مِنْ مَاءٍ لَهُ مُتْرَعٌ
یَفِیضُ مِنْ رَحْمَتِهِ کَوْثَرٌ / أَبْیَضُ کَالْفِضَّةِ أَوْ أَنْصَعُ
حَصَاهُ یَاقُوتٌ وَ مَرْجَانَةٌ / وَ لُؤْلُؤٌ لَمْ تَجْنِهِ إِصْبَعُ
بَطْحَاؤُهُ مِسْکٌ وَ حَافَاتُهُ / یَهْتَزُّ مِنْهَا مُونِقٌ مَرْبَعٌ
أَخْضَرُ مَا دُونَ الْوَرَى نَاضِرٌ / وَ فَاقِعٌ أَصْفَرُ أَوْ أَنْصَعُ
فِیهِ أَبَارِیقُ وَ قِدْحَانُهُ / یَذُبُّ عَنْهَا الرَّجُلُ الْأَصْلَعُ
یُذَبُّ عَنْهَا ابْنُ أَبِی طَالِبٍ / ذَبَّاً کَجَرْبَا إِبِلٍ شُرَّعٌ
وَ الْعِطْرُ وَ الرَّیْحَانُ أَنْوَاعُهُ / زَاکٍ وَ قَدْ هَبَّتْ بِهِ زَعْزَعُ
رِیحٍ مِنَ الْجَنَّةِ مَأْمُورَةٌ / ذَاهِبَةٌ لَیْسَ لَهَا مَرْجِعٌ
إِذَا دَنَوْا مِنْهُ لِکَیْ یَشْرَبُوا / قِیلَ لَهُمْ تَبّاً لَکُمْ فَارْجِعُوا
دُونَکُمْ فَالْتَمِسُوا مَنْهَلًا / یُرْوِیکُمْ أَوْ مَطْعَماً یُشْبِعُ
هَذَا لِمَنْ وَالَى بَنِی أَحْمَدَ / وَ لَمْ یَکُنْ غَیْرُهُمْ یَتْبَعُ
فَالْفَوْزُ لِلشَّارِبِ مِنْ حَوْضِهِ / وَ الْوَیْلُ وَ الذُّلُّ لِمَنْ یَمْنَعُ
وَ النَّاسُ یَوْمَ الْحَشْرِ رَایَاتُهُمْ / خَمْسٌ فَمِنْهَا هَالِکٌ أَرْبَعُ
فَرَایَةُ الْعِجْلِ وَ فِرْعَوْنُهَا / وَ سَامِرِیُّ الْأُمَّةِ الْمُشْنَعُ
وَ رَایَةٌ یَقْدُمُهَا أَدْلَمٌ / عَبْدٌ لَئِیمٌ لُکَعٌ أَکْوَعُ
وَ رَایَةٌ یَقْدُمُهَا حَبْتَرٌ / لِلزُّورِ وَ الْبُهْتَانِ قَدْ أَبْدَعُوا
وَ رَایَةٌ یَقْدُمُهَا نَعْثَلٌ / لَا بَرَّدَ اللَّهُ لَهُ مَضْجَعٌ
أَرْبَعَةٌ فِی سَقَرَ أُودِعُوا / لَیْسَ لَهَا مِنْ قَعْرِهَا مَطْلَعٌ
وَ رَایَةٌ یَقْدُمُهَا حَیْدَرٌ / وَ وَجْهُهُ کَالشَّمْسِ إِذْ تَطْلُعُ
غَداً یُلَاقِی الْمُصْطَفَى حَیْدَرٌ / وَ رَایَةُ الْحَمْدِ لَهُ تُرْفَعُ
مَوْلًى لَهُ الْجَنَّةُ مَأْمُورَةٌ / وَ النَّارُ مِنْ إِجْلَالِهِ تَفْزَعُ
إِمَامُ صِدْقٍ وَ لَهُ شِیعَةٌ / یُرْوَوْا مِنَ الْحَوْضِ وَ لَمْ یُمْنَعُوا
بِذَاکَ جَاءَ الْوَحْیُ مِنْ رَبِّنَا / یَا شِیعَةَ الْحَقِّ فَلَا تَجْزَعُوا
الْحِمْیَرِیُّ مَادِحُکُمْ لَمْ یَزَلْ / وَ لَوْ یُقْطَعُ إِصْبَعٌ إِصْبَعٌ
وَ بَعْدَهَا صَلُّوا عَلَى الْمُصْطَفَى / وَ صِنْوِهِ حَیْدَرَةَ الْأَصْلَع(١)
:: ترجمهی منظوم علامه حسنزادهی آملی
در لوی بُد یار ما را خانهای / خانه رفت از بین و شد ویرانهای
زان فضای جانفزای دلربا / وحش اندر وحشت و مرغ هوا
یک نشانی زان دیار یار نیست / همدمش جز عقرب جرار نیست
نیست یاری تا کزو دل خوش بود / غیر مارانی که آدمکش بود
آرمیدم چون در آن جای شگفت / آسمان دیده باریدن گرفت
یاد آن جانانهام آمد به سر / آتش حسرت ز قلبم شعلهور
تا خیال یار دیرینم فتاد / آتشی در جان شیرینم فتاد
در شگفتم از گروهی در جهان / در حضور خاتم پیغمبران
کآمدندش در مکانی مشتهر / عدهای را حبّ شاهی بُد به سر
جمله گفتندش که ای خیرالأنام / بعد تو ما را که میباشد امام
مصطفی فرمود گر سازم عیان / کیست بعد از من امام انس و جان،
با رسول خویشتن کاری کنید / که به موسی کرد آن قوم پلید
ترک هارون وزیرش کردهاند / دست اندر دم گوساله زدند
«پوزهها زیر دمش اسپوختند / خرمن هستیّ خود را سوختند»
این سخن از آن رسول پاکزاد / حجّتی گویاست بر اهل رشاد
بعد از آن بر آن رسول پاکبین / آمده دستور ربّالعالمین
احمدا! برگو به مردم این پیام / تا مر آنان را شود حجّت تمام
ور نگویی نیستی بر ما رسول / آن همه سعی تو کی باشد قبول؟
ترس گر باشد تو را از آن و این / من تو را باشم نگهدار و معین
پس ز جا برخاست آن دم مصطفی / تا کند امر خدا را برملا
بود اندر دست او دست علی / «افتخار هر نبی و هر ولی»
وه چه نیکو دست، دست مصطفی / وه چه نیکو دست شاه اولیا
در میان جملهی افرشتگان / حقتعالی شاهد اندر آن میان
«گفت هر کس را منم مولا و دوست / إبن عمّ من علی مولای اوست»
اوست بعد از من امام انس و جان / نی فلان و نی فلان و نی فلان
مینشد خرسند کس از کار او / متّهم کردندش از گفتار او
لب گشودند از پی چون و چرا / چشم پوشیدند از خیرالوری
گمره آن قوم جهول بوالفضول / ناپسندش اوفتد قول رسول
در غضب هر یک ز خودبینیّشان / گوییا ببریده شد بینیّشان
قصد حیله کرده با مولایشان / ای دو صد لعنت بر آن شورایشان
تا که از تدفین او برگشتهاند / جملگی از دین او برگشتهاند
حرف دیروز پیمبر کز اله / آمده، کردند مر او را تباه
آنچه شد زان بیخرد نامردمان / سود دادند و گرفتندی زیان
قطع ارحامش نمودند از ستیز / حق جزایشان دهد در رستخیز
چون که فردا شد قیامت را قیام / آن همه لبتشنه و خشکیده کام
نی مر آنان را ز حوض او نصیب / نی شفاعتخواهشان باشد حبیب
وسعت آن حوض چون دریا بود / نی به قدر ایله تا صنعا بود
پرچمی در وی بود افراشته / آب اندر وی بود انباشته
نهر کوثر میشود جاری از آن / پرچم وی رهنمای مؤمنان
در سفیدی آمده بهتر ز سیم / سنگ ریزه اندر او درّ یتیم
خرّم است و رنگرنگ و مشکفام / بوی جنّت آید از وی در مشام
ظرفهای آن بسی جالب بود / ساقی آن پور بوطالب بود
سوی او آیند تا نوشند از آن / بشنوند نفرین و ردّ بیامان
کای گروه اوفتاده در ضلال / مر شما را نیست این آب زلال
این برای احمد و یاران اوست / وآنکه او را حبّ فرزندان اوست
رو بهدست آرید دیگر آبخور / نیست این حوض از برای گاو و خر
هر که از آن حوضشان نوشیده است / جامهی عزّت به خود پوشیده است
روز محشر پنج بیدق آشکار / زان همه یک بیدقاستی رستگار
بیدق گوساله و فرعون او / بیدقی از سامری زشتخو
بیدق ادلم سیاه نابهکار / بیدقی از نعثل دور از شعار
این چهار و پیرو آیینشان / بینشان اندر هلاکت بینشان
پنجمی را قائد او حیدر است / این نه از من از خدای اکبر است
«ای گروه شیعیان! شادی کنید / همچو سرو و سوسن آزادی کند»
«حمیری» باشد ثناگوی شما / گرچه بند از بند او گردد جدا
بر نبی و حیدر داماد او / رحمت حق باد تا میعاد او
از «حسن» داری خبر ای کردگار / کو محب احمد است و هشت و چار
نی به تقلید است بل دارد یقین / رستگاری نیست اندر غیر این
در ازل شد با علی پیوند او / گر جدا سازند بند از بند او(٢)
پینوشت:
١. بحارالأنوار، ج۴٧، صفحه ٣٣٠-٣٣٢ | ٢. دیوان اشعار استاد حسن حسنزاده آملی، صفحه ۴٨٠-۴٨۴
اشعار مدح امیرالمونین(ع)
اشعار مدح امیرالمونین امام علی (ع) - موافق
مرا در تن بود تا جان علی گویم علی جویم
بجنبد تا رگم در جان علی گویم علی جویم
ز پیدا و ز پنهانم همین یک حرف را دانم
که در پیدا و در پنهان علی گویم علی جویم
اگر اهل خراباتم وگر شیخ مناجاتم
به هر آئین ، به هر دستان علی گویم علی جویم
علی دین است و ایمانم ،علی درد است و درمانم
چه با درد و چه با درمان علی گویم علی جویم
علی حلال مشکل ها ،علی آرامش دلها
کند تا مشکلم آسان علی گویم علی جویم
اگر در خانقه افتم وگر در میکده خفتم
به هر معموره و ویران علی گویم علی جویم
ز مهر او سرشت من ، جمال او بهشت من
هم اندر روضه ی رضوان علی گویم علی جویم
علی باب الله عرفان ،علی سرالله سبحان
به نور دانش و عرفان علی گویم علی جویم
اگر درویش و مسکینم وگر دیندار و بی دینم
چه با کفر و چه با ایمان علی گویم علی جویم
اگر تسبیح می گویم وگر زنار می جویم
به هر اسم و به هر عنوان علی گویم علی جوی
ز سوره سوره ی قرآن ، ز یاسین و ز الرحمان
به هر آیه ز هر تبیان علی گویم علی جویم
اگر از وصل خوشحالم وگر از هجر نالانم
چه با وصل و چه با هجران علی گویم علی جویم
به محشر چون برآرم سر ، به نزد خالق اکبر
به گاه پرسش و میزان علی گویم علی جویم
موافق
*********
اشعار مدح امیرالمونین امام علی (ع) - مجید تال
باید که تو را حضرت منان بنویسد
در حد قلم نیست که قرآن بنویسد
هر دست گدایی که به سوی تو دراز است
مفهوم قنوتی است که در بین نماز است
سمت حرم توست دلم باز روانه
((ای تیر غمت را دل عشاق نشانه))
ایوان دلم خاک، طلایی بده مولا
قدری به من خسته بهایی بده مولا
آن چیست که در حج و طواف است...؟نشانه است
((مقصود تویی کعبه و بتخانه بهانه است))
تکفیر نما عقربه ی قبله نمارا
چون اوست که سمت تو نشان داده خدا را
احمد(ص) به خدا غیر علی(ع) یار نمی خواست
پیغمبر ما همسفر غار نمی خواست
رفتند به بیراهه و خوردند به بن بست
((تا بوده علی(ع) بوده و تا هست علی(ع) هست))
بر اسب سوار است قیامت شده بر پا
دشمن به فرار است ازین حالت مولا
شمشیر کشیده است که لشگر بگشاید
باید برود یک تنه خیبر بگشاید
«یا قادر» و «یا قاهر» و «یا فاتح» و «یا هو»
این جرأت و این هیبت و این قدرت بازو...
مخصوص علی(ع) هست علی(ع) شیر خداوند
آن یکه جوانمرد به تعبیر خداوند...
...از ترس ز دستان عدویش سپر افتاد
((با خشم علی(ع) هرکه در افتاد ور افتاد))
احمد(ص) زند آیا نفسی غیر علی(ع)...؟نه
بالا برود دست کسی غیر علی(ع)...؟ته
((من کنتُ)) که بر حیدر کرار (ع)رسیده است
حقّ است و سرانجام به حقدار رسیده است
مجید تال
********
اشعار مدح امیرالمونین امام علی (ع)
یکجا و ناگهانی دل می بری علی!
آنقدر دلبری تو که کم کم نمی شود
من حاضرم قسم بخورم بی حضور تو
هـرگز بساط عشق فراهم نمی شود
هر قامتی که محض ادب خم شود برات
در زیر هیچ درد و غمی خم نمی شود
یوم الحساب قطعا ازعاشقان تو
یک تار مو نصیب جهنم نمی شود
هر جا که از تو یاد شود، در خیال ها
جز نقش کوهمرد مجسم نمی شود
دنیا چقدر ریخت و پاش است بعد تو
هر کار می کنند منظم نمی شود
اشعار مدح امام علی امیر المومنین
تو بی ابتدایی و بی انتها
شبیه پیمبر شبیه خدا
تو آن سمت دروازه ی باوری
همانجا که می خوانمش ناکجا
تو بالاترین نقطه باوری
معما ترین نقطه زیر با
مقرب ترین جلوه ی لم یلد
و لم یولد آیه های خدا
تو آن خواهش سبز سجاده ای
قنوت نماز شب انبیا
بیا با پرو بال کروبیان
بزن وصله این گیوه ی پاره را
مرا آن طرف ها اگر راه نیست…
شما لااقل این طرف ها بیا
من از آب چاه شما خورده ام…
که حالا شدم تشنه ی کربلا
*******
اشعار مدح امام علی(ع) - وحید قاسمی
حضرت شراب
با يك نگاه محرم اسرار مي شوم
پروانه وار ميثم تمار مي شوم
كار از جنون و مستي و ديوانگي گذشت
« يك دم علي علي نكنم هار مي شوم»
از خواب مرگ گر ز مزارم گذر كني
من با صداي پاي تو بيدار مي شوم
تنها به اين خوشم كه قدم رنجه مي كنيد
هنگام مرگ لايق ديدار مي شوم
تو قاتل مني،همه ي شهر شاهد است
با حلقه هاي زلف تو بر دار مي شوم
غير از غلامي تو به دردي نمي خورم
بيرون كني!؟ به فاطمه بيكار مي شوم
وحید قاسمی
*******
اشعار مدح امام علی امیر المومنین
نوشته شده در عرش خدا با قلم حيدر كرار
خدا خلق نمودست زمين را و زمان را زغبار حرم حيدر كرار
بهشت و همه آنچه در آن هست فداي غبار قدم حيدر كرار
بود خشم خدا برلب تيغ دودم حيدر كرار
رسولان اولوالعزم نمك خورده جود و كرم حيدر كرار
اميري و دليري و همه كاره عالم شدن اينها همه يك فضل كم حيدر كرار
بدانيد اگر كعبه شده قبله حق بوده ز يمن قدم حيدر كرار
علي كيست همان شاه كه عالم به كف اوست
خدايي شدن عالم هستي هدف اوست
همه آبروي اهل زمين اهل سما از شرف اوست
بدانيد همه مركز عالم نجف اوست
علي كيست هماني كه خدا خوانده ثنايش
همانيكه كعبه دريده دل خود را به هوايش
هماني كه نشسته دل زارم چو كبوتر لب بامش
هماني كه خداييست كلامش ،مرامش،نمازش،قعودش،سجودش ،قنوتش و قيامش
همانيكه خــــــــــــــدا داده سلامش
علي كيست همان مالك عقبي علي كيست همان صاحب دنيا و همان صاحب دلها
علي كيست هماني كه خدا داده به او هستي خود را و هستي خدا كيست بجز حضرت زهرا
علي كيست همانيكه دهد خاتم شاهانه گدارا
همانيكه حسينش به جهان كرده الم كرب و بلا را
همانيكه ابوالفضل از او درس گرفتست وفا را
هماني كه بود همت او،غيرت او ،هيبت او در نفس زينب كبري
همان زينب كبري كه با خطبه مردانه طرفدار علي گشت
وزان خطبه خداوند بدهكار علي گشت
********
اشعار مدح حضرت علی(ع) - قاسم صرافان
صاحب انگشتر
بیا دوباره برای ما بخوان تو خطبهی خلقت را
که پرده پرده فرو ریزی از این زمانه جهالت را
نه خالِ «نقطه» تو میخواهی، نه گیرِ خطّ «الف» هستی
بدون خال و خط آوردی چه خوش عروس بلاغت را
چه اتفاق پر از نوری در ارتفاع دلت رخ داد؟
که از زبان تو جاری کرد هزار چشمهی حکمت را
بگو برای زمینیها از آسمان و از اسرارش
تویی که چشم خدا هستی که دیده غیب و شهادت را
آهای صاحب انگشتر! دلم چه خوش شده حالا که
به دستهای تو بخشیدند کلید آتش و جنت را
حدود مُلک تو دلهایی است که گِرد روح تو میچرخند
چه باک اگر که بیندازی شبی مهار خلافت را
برای اینکه بفهمد عقل، گره گشای جهان عشق است
پر از شکوه «دیانت» کرد دلت قطار «سیاست» را
ابوتراب غزلهایم! لغات من همه از خاکند
تو روح دادی و باور کرد دلم وقوع قیامت را
دویده قنبر و میترسد ببخشیاَش تو به اعرابی
چه کردهای تو که از رو بُرد کرامت تو سخاوت را
علی پرست گناهش چیست؟ که تو شبیه خدا هستی
چرا که آینه هم اینقدر نشان نداده شباهت را
نماز رو به نجف چندی است نخواندهام من و بیمارم
مریض گشتهام از وقتی که ترک کردهام عادت را
برادران مسلمانم! قسم به کعبه که حیرانم
چگونه دم زدهاید از عشق بدون آنکه ولایت را...
پرآب تر شده چشمم از قناتهای مدینه، تا
به دست شیر خدا دیدم طنابهای اسارت را
من و تو آن دو خطیم آری به هم رسیده به ناچاری
خط شکسته چه دارد جز همین دو بیت ارادت را
قاسم صرافان
********
اشعار مدح حضرت علی(ع) - سید محمد جواد شرافت
نور علی نور
اوصاف تو از ابتدا تا انتها نور
آیینه ای آیینه ای سرتا به پا نور
آیینه ای و خلق حیران صفاتت
تابیده بر جان تو از ذات خدا نور
چشمی که توفیق تماشای تو را داشت
جسم تو را جان دیده و جان تو را نور
در حلقه ی عشاق تو ای صبح صادق
بر هر لبی گل کرده «یا قدوس» ، «یا نور»
قرآن وصفت سوره سوره با شکوه است
«فرقان»«نبا»«یوسف»«قیامت»«هل اتی»«نور»
از کعبه تا مسجد مسیر روشن توست
از آسمان تا آسمان از نور تا نور
خورشیدی و بر شانه ی خورشید رفتی
فریاد می زد آسمان : نور علی نور
تو بوتراب و همسر تو مادر آب
اصل شما وصل شما نسل شما نور
پایان کار دشمنان توست با نار
آغاز راه دوستان توست با نور
در مدح تو چشم غزل روشن که دیده است
وصف تو را از ابتدا تا انتها نور
سید محمد جواد شرافت
********
اشعار مدح حضرت علی(ع) - علی اکبر لطیفیان
از عالم بالاست بنیانی که من دارم
یعنی همین روح مسلمانی که من دارم
گر سجده بر تولیت آدم نمیکردم
آدم نمیشد خاک انسانی که من دارم
شیر حلال مادران این قبیلههاست
در سینهام مهر فراوانی که من دارم
نابرده رنجی گنجهایی را به ما دادند
از سفرهٴ مولاست این نانی که من دارم
این کیست که از مقدمش خورشید میریزد
آتش پرست اوست سلمانی که من دارم
در کشمکشهای بلند ذوالفقاریاش
مانده است گیسوی پریشانی که من دارم
در خانهٴ ما سفرهٴ گندم مَیَندازید
دنبال نان جوست مهمانی که من دارم
با ما نشستن آنقدر چیز بعیدی نیست
با هر گدایی هست سلطانی که من دارم
ما را به جرم عشق در بازار بفروشید
ما را به پای جیدر کرار بفروشید
نه میل پروازی و نه اصلا نه بالی بود
نه حرفی از بالا نه حرفی از کمالی بود
باران نمیآمد زمین نم پس نمیداد و ...
سر تا سر شبه جزیره خشکسالی بود
ماها نبودیم و ندیدیم آن زمانها را
یعنی نمیفهمیم که دنیا چه حالی بود
محرابها ، سجادهها بی راهه میرفتند
اصلاً تمام جادهها سمت خیالی بود
آن روزها کعبه فقط بتخانهای بود و
بتها خدا و ، جای ابراهیم خالی بود
آیا خدای بی علی اصلا جلالی داشت
روی زمینِ بی علی آیا جمالی بود
آن روزگاران حرفی از یارب نبود اما
در پشت کعبه صحبت موالی الموالی بود
از این به بعد و بعد از این دنیا علی دارد
دنیا علی دارد نه ، دنیاها علی دارد
هم آسمان اول خاکی نشین ما
هم آسمان هفتم بالا علی دارد
رو کرد پیغمبر به سمت مردم و فرمود
ای اهل عالم مصطفی حالا علی دارد
عشاق محتاجند اینکه مال هم باشند
آقام زهرا دارد و زهرا علی دارد
آتش نمیگیرد گلستان وجودش را
هر آن کسی که یا علی و یا علی دارد
غیر از دلم من هیچ چیزی را نمیخواهم
گر چه ندارد هیچ چیز اما علی دارد
سوگند بر نام علی که شیعه در محشر
هرگز گرفتاری ندارد تا علی دارد
در هر زمان پیغمبری که بین راه افتاد
مهر علی ابن ابیطالب نجاتش داد
این کیست که دارد پُر از پَر میکند ما را
در صحن ایوانش کبوتر میکند ما را
این کیست که مهرش حلال نطفههای ماست
با مهر خود پاک و مطهر میکند ما را
این کیست که در مسجد هر جمعهٴ کوفه
دارد برای خویش منبر میکند ما را
نهج البلاغه میشود بالای منبرها
پایین منبرهاش دفتر میکند ما را
این کیست که با حرفهای آسمانیاش
مقداد و سلمان و ابوذر میکند ما را
یک روز میآید که با چشمان دلتنگش
همسایهٴ زهرای اطهر میکند ما را
دورش نمیاندازد آنرا که مقیمش شد
خواجه اگر مولاست ، قنبر میکند ما را
ما شیعهٴ دور و بر مرد نجف هستیم
ما خاک پای قنبر مرد نجف هستیم
با نام تو در ناتوانیام توانی هست
در پیریام با مهر تو میل جوانی هست
روح تنزّل کردهات اینقدر بالا بود
آیا برای اوج تو اصلا مکانی هست
در کعبه و در خانهٴ پیغمبر و در عرش
هر جا که رفتم دیدم از بالت نشانی هست
بالا و پایین رفتن تیغت شهیدم کرد
ابروی تو هر جا که باشد کشتگانی هست
میل یتیم کوفه بودن میکنم امشب
هر جا یتیمی هست دست مهربانی هست
ای پیر نخلستان نشینم ، همنشینم باش
یک شب بیا در خانهام یک تکه نانی هست
هر جا که تو قاری قرآن میشوی آقا
نذر لب تو بوسههای دوستانی هست
هر جا که قاری همین قرآن حسین توست
بی احترامیهای چوب خیزانی هست
طشت طلایی بود و آه و قاری قرآن
وای از حضور خیزران ، وای از لب و دندان
علی اکبر لطیفیان
********
اشعار مدح حضرت علی(ع) - نادر حسيني
دارد شروع می شود این شعر با علی
صل علی محمد و صل علی علی
هرکس دلش به زلف کسی بند خورده است
ما بند خورده است به زلف شما علی
خیبر گشا ،یتیم نواز و غریب...،آه
من مانده ام خدا به تو گویم و یا علی
بر روی سردر حرم کبریا ،خدا
با خط خود نوشته تو را با طلا علی
شیر خدا و حیدر کرار و مرد رزم
تفسیر محکمی است تو را انما علی
ما را ببخش، شیعه ی خوبی نبوده ایم
تو را به جان فاطمه، یا مرتضی علی
این شعر پیشکش به علی شد به این امید
شاید کند گوشه ی چشمی به ما علی
نادر حسيني
*******
اشعار مدح حضرت علی(ع) - وحید قاسمی
شب شکن
شاهنشه ايركه ي قدرت ابا الحسن
اسطوره ي صلابت و غيرت اباالحسن
ياوالي الولي، يدحق، بنده ي خلف
يا مظهر العجايب عالم، شه نجف
يعسوب دين ملك زمين تا الي الابد
يا قاهرالعدو، يل خيبر شكن مدد
تو خانه زاد حضرت سبحاني اي علي
پرچم به دست قله ي عرفاني اي علي
حبل المتين وحصن ِحصيني بدون شك
راه نجات اهل يقيني بدون شك
وَسابقون واقعه يعني ابوتراب
درياي فيض واسعه يعني ابو تراب
فرمانرواي عالم امكان اباالحسن
اي پادشاه دولت شاهان اباالحسن
اي شرزه شير، اي اسدالله غزوه ها
استاد درس رزم علمدار كربلا
دستان تو ستون سماوات و كائنات
سكان چرخ دادن و چرخاندن كرات
همزاد گردبادي و از نسل آتشي
وقتي به روي دشمن دين تيغ مي كشي
آري تو ذوالفقار خداوندي اي علي
تمثال اقتدار خداوندي اي علي
پا روي شانه هاي پيمبر گذاشتي
حتي ز عرش، پاي فراتر گذاشتي
مرآت جلوه هاي كريمانه ي خدا
اي ساقي قمررخ ميخانه ي خدا
از باغ هاي خلد خداوند با يقين
تنها به عشق شيعه شدن آمدم زمين
آن تيغ تان واين سرما يا ابوتراب
مولا بزن فداي شما، يا ابوتراب
اينجا به جرم حب شما سنگ خورده ام
دنيا نهاده خيش ملامت به گرده ام
مرغ جنون دل سر گلدسته ي شماست
منصورشهرعشق توام، دارمن كجاست؟
اي شب شكن، اميرقلندر مرام مر
اي خرقه پوش خسته نفس، پيركوچه گرد
آقا تو آفتاب فروزان كوفه اي
شب ها هميشه فكر يتيمان كوفه اي
آهنگ گام هاي تو شور كليم ها
زيباترين سرود به گوش يتيم ها
امشب دوباره كيسه سر دوش مي بري
اي كاش از محله ي ما نيز بگذري
آقا شما چرا؟ به خدا بنده نوكرم
اين كيسه را اجازه بده من بياورم
ديدم تو را كه بر رخ ماهت نقاب بود
بر دور دست هاي تو جای طناب بود
در دست پينه دار تو فانوس ديده ام
در چشم خيس تان غم ناموس ديده ام
وحید قاسمی
برگرفته از وبلاگ شعر شاعر
<div dir="rtl" style="text-align: ju
فرياد در سكوت زمان پا گرفته بود
آواری از عطش همه جا را گرفته بود
طوفان كه بود تشنۀ فانوس های دشت
درشاخ وبرگ خاطره ها جا گرفته بود
شب می رسيد و علقمه می سوخت درتبش
بردوش نيزه ای دل دريا گرفته بود
سر برصليب نيزه چه خوش جلوه می نمود
تنها به نيزه حس مسيحا گرفته بود
درخواب سرخ قافله ازسمت شرق مهر
خورشيد می وزيد و سراپا گرفته بود
در سطرسطر قصۀ صحرای شب زده
تعبير درد و فاجعه معنا گرفته بود
تنها نبود دردل صحرایتشنه لب
صد داغ ياس دامن او را گرفته بود
می خواست تا ببارد و آتش به پا كند
اشكی كه در دو ديدۀ من پا گرفته بود
غريبی در عبور از سرزمين آرزو مانده ست
زمان در شرح دردش خط به خط و موبه مو مانده ست
نگاهش در مرور روزهايی ناگزير ازغم
غريب و سرد آشفته به نيزه روبرو مانده ست
دلش می ريخت ازآينده ای سرشار نامعلوم
تنش می رفت اما دل كدامين سمت وسو مانده ست
ورق می زد زمان را در دلش فريادها باقی ست
چگونه قافله آواره و بی هایوهو مانده ست
دلیخون گشت درپايان آبی های شيرينش
و دريا در بلندای نگاه سرخ او مانده ست
به دستی مشك آبی وبه دستی آبرويش بود
تمام آب جاری گشت اما آبروماندهست
درآن دم سينه ها لبريز پرسش های مبهم بود
و دستانی كه درواكردن بغض گلو مانده ست
منم درانتظار روشن فردای شورانگيز
وروزی كه نجيبی می كشد برچشم و رومان دست
غوغاي روزگار امانم بريده است
اين زخم و زخمه وجودم خليدهست
پستي گرفته است تمام فرازها
گرگ زمان گلوي زمان را بريده است
خاكم به سر كه گوهر وجدان شكسته اند
گيتي چنين اهانت وتندي نديده است
فرزندكيست ناخلف شوم پرده در
كاينسان به كينه پنجه عنقا كشيده است
يا كيفر كدام خطايي است ازبشر
كان كوه پر شكوه به ناحق خميده است
يغماگران عمر چه بيداد مي كنند
گويي كه فصل سرد زمستان رسيده است
وآن خانه ها كه پرشده از تيره دودها
فرجام غافلي است كه از خود بريده است
هان اي هزارها به هزاران سخن سلام
اين فصل را دوباره بخوان نو رسيده است
پائيز بود و فصل خزان بود و شام بود
فصل سكوت بود و شبی ناتمام بود
هركس پی ستارهی بختینشسته بود
گويی شب شكوه خواص و عوام بود
آهنگ برگريز خزان، رقص يك نسيم
تصوير دلبرانهای از يك پيام بود
وقتی طلوع كرد بهاران يك نگاه
پائيز، زرد گونه و مخمور و خام بود
وقتی تو آمدی شب هجران غروب كرد
شب ها لبالب ازمی وشرب مدام بود
عطر وجود تو همه جا را گرفته بود
گلخنده های لطف تو عين سلام بود
شيرينی كلام تو چون خسروانه شد
فهميدم اين شراب غزل مستدام بود
اقليم معرفت زتو رونق گرفته است
اين پهنه بی وجود تو چون خشت خام بود
می خواستم بگويمت ای باغبان حسن
چون می توان بسان تو بیكبرو نام بود
يا آن كه مثل تو به گلستان راه شب
چون می توان بهاری و ماه تمام بود؟
يادم نمی رود كه به لبخند و عشوه ای
گفتی كه عشق منطق خيرالانام بود
سحر سحرگه است كه اين سان شكفته ام
اين راز بی نهايت، جان كلام بود
باور نكني شوق بهاري شدنم را
دور حرم عشق مداري شدنم را
چون بركه خاموش نشستي و نديدي
چرخيدن و رقصيدن و جاري شدنم را
عيساي شب شاعري ام كاش بخواني
اينك غزل شام حواري شدنم را
اي كاش قفس حس تو را داشت گل من
تا حض ببرد طعم قناري شدنم را
اي كاش قلم دست بگيري بنويسي
اين علت از تو متواري شدنم را
بگذار هوا پر بشود از جريانت
ديوانه كند آينه را هرم دهانت
اروند، به تصوير كشد موج تنت را
الوند بلرزد زصدای ضربانت
ای برف تنت معنی غوغای زمستان!
سوز غزل پارسی از لحن بيانت
گل، پيش ظريف تن تو خانه نشين است
جان همۀ باغچهها بسته به جانت
تا اينكه رسد بر لب شيرين و ظريفت
لرزان شده آهنگ تن استكانت
تو شيفتۀ روز و شب تلخ و سياهم
من عاشق طعم عسل تلخ زبانت
بايد بپذيرم كه تو بی نام و نشانی
هر چند كه در هر غزلی هست نشانت
دل سپرده ام به تو ای تبسم غريب
ای وجود آشنا، بين مردم غريب
وادی نگاه من گرچه قحطی من است
بوده ای برای من بوی گندم غريب
بر زمين قلب من آيههای لطف توست
میتراود از دلم فصل پنجم غريب
گريه میبرد مرا تا حريم وهم شب
ای هلال مات وگنگ، ای تبسم غريب
همين كه در شب درياچه ماه میافتد
هزار چشمه به سويش به راه میافتد
ز دل فريبی ماه نشسته در آب است
اگر پلنگی از اين پرتگاه میافتد
چه ماجرای عجيبی است ناگزير شدن
به جبر جاذبه سيب گناه میافتد
به دام وسوسه خو كن، فرارممكن نيست
كه هرچه دل بگريزد نگاه میافتد
تنرس كودك زيبا نجات میيابی
شبی طناب زليخا به چاه میافتد
نفوذ عشق تو درمن عجيب شبيه شده ست
به آتشی كه در انبار كاه میافتد
تمام میشود امشب و شمع میسوزد
و عشق از سر پروانه ؛آه میافتد
بگذار از چشم تو و دنيا بيفتم
چون اتفاقی ساده با فردا بيفتم
سر می كشم آنقدر ازچشم تو حسرت
تا در نگاه ناگهانت جا بيفتم
ازمن مخواه اين روزهای ناگزيری
پيش تو باشم گوشه ای تنها بيفتم
تو وسوسه انگيز مثل سيب حوا
من تلخ می نوشم كه از بالا بيفتم
بگذار تا شيرين ترين من تو باشی
مگذار با اين شوكران از پا بيفتم
ديگر ای عشق برای من و تو راهی نيست
غير اين كوچه بن بست، گذرگاهی نيست
چشم بيهوده به اين پنجره ها دوخته ام
حيف از اين پنجره هايی كه درآن ماهی نيست
گرچه سخت است، ولی رسم جهان اينگونه ست
آنچه را داشتی آن لحظه كه می خواهی نيست
قدر يك لحظه تماشای توكافی است كه گاه
دفتری ترجمة لحظة كوتاهی نيست
دل به دريا بزن و منتظر بخت مباش
بخت گاهی به مراد است، ولی گاهی نيست
برنخيزم من از اين خلوت درويشي خويش
لذت و شوق گدايي تو در شاهی نيست
سخن بی نام خوبت ناتمام است
دل بی درد هجرت بی دوام است
شنیدم که ظهورت صبح جمعه است
بگو آقا که آن جمعه کدام است؟؟؟
زهرا به پشت در تو را می خواند مهدی
با فرق خون حیدر تو را می خواند مهدی
در کربلا که لاله ها را سر بریدند
حتی علی اصغر تو را می خواند مهدی
تاریک نشسته ام تو ای ماه بیا
گاهی به سراغ من گمراه بیا
من در سر راه تو تو در راه دگر
یک روز ترا خدا از این راه بیا
برای قرائت کامل شعر روی واژه ادامه مطلب کلیک کنید
ادامه مطلب...
ادامه مطلب...
ادامه مطلب...